Από τότε που είμασταν παιδιά το καλοκαίρι στο κάμπο ήταν ζεστό, έβραζε ο τόπος και όταν είχε καυτό λίβα ψάχναμε να βρούμε γωνιές για μια στάλα δροσιάς. Το μεσημέρι του καλοκαιριού ο ήλιος στη μέση του ουρανού και η θερμοκρασία και τότε και τώρα στους 40+ 0C,η ατμόσφαιρα αποπνικτική, ζαντούχα όπως έλεγαν οι παλιοί. Ο ταξιδιώτης καθώς διασχίζει τα Τέμπη το αδιάκοπο τραγούδι των τζιτζικιών, κρυμμένα μέσα στο πράσινο της περιοχής, είναι προάγγελος της ζέστης που θα συναντήσει.
Μεσημέρι καλοκαιριού είναι η ώρα της θερινής ραστώνης, “μπαιλτισμένοι” εμα κιχ δεν ακουγόταν στην γειτονιά. Τότε δεν υπήρχαν κλιματιστικά, η δουλεία του αγρότη δύσκολη επέβαλε την ανάπαυλα αυτή στην κορύφωση της ζέστης. Μετά η μέρα μεγαλύτερη ξαναπήγαιναν το απόγεμα ως το σούρουπο.
Οι νοικοκυρές αχάραγα σηκώνονταν ,συγύριζαν το σπίτι ,μαγείρευαν και πριν τις 11 το πρωί έκλειναν πόρτες παράθυρα για να κρατήσουν το σπίτι δροσερό. Τα παντζούρια κουφωμένα και μπλε αυτοκόλλητα στα παράθυρα ,έχανες την αίσθηση του χρόνου στο σπίτι μιας και αχτίδα ήλιου δεν μπορούσε να μπει. Μέσα σε όλα για να επιβάλουν ησυχία στα παιδιά έπλαθαν πλάσματα απόκοσμα με ονόματα περίεργα, όπως ο μεσημεράς. Ήταν αυτός ο τύπος που κυκλοφορούσε μόνο μεσημέρια με τον ήλιο ντάλα και άρπαζε όποιο παιδί κυκλοφορούσε.
Κάποιες τέτοιες παραδόσεις είναι αποτυπωμένες στο βιβλίο του μεγάλου μας λαογράφου Ν. Πολίτη:
«Στα έρμα σταυροδρόμια οι πειρασμοί στρώνουν το μεσημέρι την τάβλα των και τρων δίχως να φαίνονται. Αν περάσει κανείς από κει και πατήση ταις τάβλαις, ή αυτούς, οι πειρασμοί τον βιστηρούνε…»
«Στη θέση Κλήμα, όπου είναι χαλάσματα παλαιάς πολιτείας, ο τόπος είναι στοιχειωμένος. Βγαίνουν στοιχειά, και όποιος περάσει από κει τη νύχτα ή μες στο μεσημέρι τον λαβώνουν. Το μεσημέρι, και μάλιστα στην καρδιά του καλοκαιριού, βγαίνουν εκεί οι Μεσημεράδες, κάτι φαντάσματα που τα λεν έτσι για την ώρα που βγαίνουν…»
Εκτός από τους Μεσημεράδες υπήρχε και η Καλαμοδόντα ή Καλαμοδόντω. Αλλό ένα πλάσμα τρομακτικό με πελώρια δόντια που όποιο παιδί κυκλοφορούσε το έτρωγε. Η περιγραφή της παραπάνω κυρίας κατά μία εκδοχή, που δεν την κολάκευε καθόλου , ήταν θηλυκό πλάσμα με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, δίποδο, με ύψος δυο μέτρα, πόδια τραγίσια και ουρά λύκου. Μερικές φορές την περιέγραφαν να φοράει και ένα τσουβάλι ως ρούχο, πάνω στο δύσμορφο σώμα της.
Φυσάει αεράκι δροσερό και μας πάει στη Σύμη, εκεί λοιπόν έχουμε τις Αλουστίνες, τις νεράιδες του Αυγούστου.Εδώ μιλάμε για θηλυκά όμορφα με ξέπλεκα μαλλιά και άσπρα πέπλα που ως αλλοπαρμένες έβγαιναν καταμεσήμερο του Αυγούστου.
ο Ν. Πολίτης στις Παραδόσεις του λέει :
«…Σαν εύρεις το μεσημέρι Αλουστίνες, να προφτάσεις να πιάσεις καμίαν απού τα μαλλιά. Αν πιάσεις καμίαν Αλουστίνα, να την βάλεις να ‘λέθει. Ποτές δεν σώνεται το λέσιμο της Αλουστίνας…»
Η μεσημεριανή ανάπαυση του καλοκαιριού άλλοι λένε ότι κάνει καλό άλλοι καλό αλλά μόνο για 40 λεπτά.
Εάν έχετε παιδιά τετράποδα δίποδα σιωπητήριο το μεσημέρι γιατί ποτέ δεν ξέρεις …
