Σαν σήμερα, στις 19 Ιουνίου 2024, έφυγε από κοντά μας ο πατέρας μου.
Και πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τότε. Ένας χρόνος που η απουσία του είναι αισθητή σε κάθε μας στιγμή, μα και η παρουσία του ζωντανή μέσα μας, σε κάθε σκέψη και ανάμνηση.
Ήτανε ένας πατέρας που με μεγάλωσε με όλα τα καλά – με αρχές, αξίες, αγάπη και φροντίδα. Ήταν ένας άνθρωπος εργατικός, που δούλεψε σκληρά από τα νιάτα του, που δεν φοβήθηκε τον κόπο, που πάλεψε για να μας προσφέρει μια καλύτερη ζωή. Και τα κατάφερε.
Ο πατέρας μου, ήταν δίκαιος με όλους, ειλικρινής και τίμιος, ένας άνθρωπος που σεβόταν και σεβόταν τον εαυτό του. Όποιος τον γνώρισε, θα θυμάται, τη σταθερότητά του, το αυστηρό του βλέμμα αλλά και τα αστεία του.
Αλλά και παράλληλα, ήταν και ένας άνθρωπος που ήξερε να χαίρεται τη ζωή. Να τη ζει. Έβγαινε, γλεντούσε, γελούσε με την ψυχή του. Μας πήγαινε ταξίδια κάθε χρόνο, μας χάριζε στιγμές που έγιναν μνήμες ανεκτίμητες. Ήξερε ότι η ζωή δεν είναι μόνο αγώνας.
Σήμερα, έναν χρόνο μετά, νιώθω πως μας βλέπει από ψηλά μας καμαρώνει. Γιατί, όσο κι αν πονά η απώλεια, η αγάπη μένει. Και η αγάπη του πατέρα μου είναι χαραγμένη για πάντα μέσα μου.
Με αγάπη και περηφάνια, ο γιος σου!
