Το ολοκαύτωμα των Ιταλών στο Δομένικο της Λάρισας έγινε με τη συνεργασία του διορισμένου δοσίλογου προέδρου. Εκτελέστηκαν 194 άμαχοι και βασάνισαν μέχρι θανάτου τον ιερέα…
Πριν το έγκλημα πολέμου, είχε προηγηθεί ενέδρα των ανταρτών του ΕΛΑΣ στη θέση Μαυρίτσα μεταξύ Δομένικου-Μυλόγουστας, ώστε να εμποδιστούν να κάνουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στον Όλυμπο.
Οι Ιταλοί μέτρησαν εννέα νεκρούς, ενώ οι αντάρτες είχαν δύο τραυματίες και υποχώρησαν όταν ιταλικά αεροπλάνα εμφανίστηκαν μετά από ειδοποίηση των χερσαίων δυνάμεων.
Ακολούθησε επιδρομή από τις ιταλικές ενισχύσεις στο Δομένικο όπου όποιον έβρισκαν τον εκτελούσαν επί τόπου. Έτσι εκτέλεσαν την Κωνσταντινίδου Βαρβάρα και την Κερασίνα Μπαράκου διότι ήταν άρρωστες και δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν τους υπόλοιπους.
Με προτροπή του προέδρου του χωριού Νίκου Χώτου, οι άνδρες συγκεντρώθηκαν στην πλατεία και οδηγήθηκαν από τους Ιταλούς στον τόπο της συμπλοκής στη Μαυρίτσα.
Εκεί έγινε η διαλογή, όσοι ήταν πολύ ηλικιωμένοι ή ήταν έως 14 ετών τους ξεχώριζαν και ακολούθως έδιωξαν τα γυναικόπαιδα προς το διπλανό χωριό Αμούρι παραπλανώντας τα ότι οι άνδρες θα μεταφέρονταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Λάρισα.
Με ονομαστική κατάσταση που παρέδωσε ο συνεργάτης των κατακτητών διορισμένος από αυτούς πρόεδρος της κοινότητας, εκτελέστηκαν οι αδελφοί Ζάγκα και άλλους 20 στο μαρτυρικό Καυκάκι.
Οι πυρπολήσεις σπιτιών και οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν στο Μεσοχώρι (40 σπίτια πυρπολήθηκαν) και εκτελέστηκαν όσοι περαστικοί ή εργαζόμενοι στα κτήματά τους, έτυχε να βρεθούν στο διάβα των κατακτητών (εκτελέστηκαν ένας κάτοικος του Αμουρίου, 12 του Μεσοχωρίου και πέντε του Δαμασίου).
Το βράδυ και ανά επτάδες οι κρατούμενοι από τις κατοχικές δυνάμεις, εκτελέστηκαν μετά από εντολή του εγκληματία πολέμου διοικητή της Μεραρχίας Πινερόλο αντιστράτηγο Μπενέλι. Από τη δολοφονική μανία των κατακτητών σώθηκαν μόλις έξι, ο ένας ήταν ο Πέτρος Κιάτος που μπόρεσε και δραπέτευσε και οι υπόλοιποι (Γιώργος Κιάτος, Ευάγγελος Ντάσιος, Χρήστος Κυπαρρίσης, Βασίλης Ζάγκας και Σωτήρης Δισακόπουλος), μπόρεσαν και κρύφτηκαν κάτω από τα πτώματα των υπολοίπων εκτελεσθέντων.
Η εκτέλεση διαρκεί αρκετές ώρες με διάφορες διμοιρίες να αλλάζουν βάρδιες. Συμμετέχουν ο κανονικός στρατός καθώς και μονάδες Μελανοχιτώνων. Στο τέλος της εκτέλεσης, λίγο πριν τα χαράματα, ο υπεύθυνος για την σφαγή Ιταλός αξιωματικός διατάζει τον αρχηγό του χωριού Δαμάσι να συγκεντρώσει τους χωρικούς για να θάψουν τα πτώματα των θυμάτων.
Ο πρώτος που μίλησε για τα εγκλήματα ήταν ο διοικητής της υποδιεύθυνσης Ελασσόνος Νικόλαος Μπάμπαλης ο οποίος με επιστολή του προς το Ιταλικό Φρουραρχείο Ελασσόνας τρεις ημέρες μετά τη σφαγή, έγραφε τα εξής:
«Δεν σας είναι βεβαίως άγνωστον ότι τον άμαχον πλυθυσμόν προστατεύουν διεθνείς νόμοι και συνθήκαι τας οποίας, ούτε ετηρήσατε, ούτε εσεβάσθητε, εν αντιθέσει προς ημάς, οι οποίοι, κατά τον μεταξύ μας πόλεμο εν Αλβανία ετηρήσαμεν. Εντούτοις ισχυρίζεσθε ότι είσθε το πλέον πεπολιτισμένον Κράτος της Ευρώπης και όμως παρόμοια κακουργήματα δεν τα διαπράττουν παρά μόνο βάρβαροι».
Σήμερα , ο Σύλλογος Οικογενειών Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δομένικου είναι από τα ιδρυτικά μέλη του Δικτύου Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της χώρας μας.
ΠΗΓΕΣ : ertnews / esdoge.gr
