Ο Δημήτρης Τριανταφυλλίδης γράφει για την εμπειρία του ως φοιτητής στη Ρωσία έχοντας ζήσει 6 ολόκληρα χρόνια σε σοβιετική φοιτητική εστία.
Τον πρώτο χρόνο, σε αμιγώς, αρρένων και τα υπόλοιπα σε μεικτές.
Το πρώτο χρόνο, μοιραζόμασταν ένα δωμάτιο 15 τμ τέσσερα άτομα. Δύο ξένοι, δύο σοβιετικοί, κατά προτίμηση από τις Σχολές Ξένων Γλωσσών του πανεπιστημίου. Όταν πρωτομπήκαμε ήταν φωλιά κοριών και κατσαρίδων.
Σε όλες τις εστίες, οι κουζίνες ήταν κοινές και η καθαριότητά τους, ευθύνη των φοιτητών που με πρόγραμμα καθάριζαν και μετέφεραν τα σκουπίδια.
Σε όλες τις εστίες οι τουαλέτες και τα μπάνια κοινά. Στο πρώτο έτος, οι τουαλέτες δεν είχαν καν πόρτες, έτσι ο ένας έκανε την ανάγκη του κι ο άλλος απέναντί του έπλυνε τα δόντια του. Στις άλλες εστίες, τα μπάνια, επίσης χωρίς πόρτες, ήταν στο υπόγειο και ασανσέρ δεν υπήρχε.
Τα δωμάτια στις μεικτές εστίες ήταν 3 θέσια με 12 τμ. και 4θεσια με 15 τμ. και κοινή τουαλέτα.
Η ευθύνη για την καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων ήταν των φοιτητών,(κουζίνες – μπάνια – αναγνωστήρια – διάδρομοι) πλην της εισόδου που ήταν ευθύνη των θυρωρών.
Κατά διαστήματα, η διεύθυνση της εστίας πραγματοποιούσε επιθεωρήσεις στα δωμάτια για να διαπιστώσει την καθαριότητα και ευταξία. Η επιθεώρηση μπορούσε να γίνει παρουσία των φοιτητών ή και κατά την απουσία τους, επειδή γίνονταν την ώρα των μαθημάτων.
Θυρωροί, γυναίκες, κατά κύριο λόγο, συνταξιούχες. Κέρβεροι κυριολεκτικά, ζητούσαν από τον καθένα την φοιτητική ταυτότητα, όπου έγραφε την εστία στην οποία διέμενε, για να επιτρέψουν την είσοδο. Το έκαναν κάθε φορά, ακόμη κι αν σε ήξεραν 3,4,5 χρόνια.
Μόνο με ειδική άδεια και για συγκεκριμένες ώρες, μπορούσε κάποιος ένοικος να καλέσει ένα φίλο ή φίλη του. Κι αυτό ενώ όλοι κοιτούσαν τον “ξένο” με μισό μάτι.
Στην πανεπιστημιούπολη, υπήρχε αστυνομικό τμήμα, ο φόβος και ο τρόμος όλων, γιατί ο σοβιετικός αστυνομικός, δεν γνώριζε τίποτα άλλο από τη δική του αυθαιρεσία. Αλί στον άτυχο που θα έπεφτε στα χέρια του.
Αν τη γλίτωνε με μερικές σφαλιάρες ήταν τυχερός, αλλιώς πήγαινε κατευθείαν για αποβολή και διαγραφή από το πανεπιστήμιο, ανάλογα με το παράπτωμα, το οποίο μπορεί να ήταν από μέθη μέχρι αφήγηση αντισοβιετικού ανεκδότου ή μαύρη αγορά τζιν ή δίσκων γραμμοφώνου.
Στο υπόγειο, υπήρχε ένας χώρος, όπου Σάββατα μόνο, διοργανώνονταν χοροί για τους ενοίκους. Εκεί, “εφημέρευε” ειδική ομάδα της Κομσομόλ, με κόκκινα περιβραχιόνια στα μανίκια για να ξεχωρίζουν, η οποία φρόντιζε για την τήρηση των χρηστών ηθών.
Παρατράγουδα είχαμε; Φυσικά. Όλο και κάποιος έπινε λίγο παραπάνω και γινόταν κανένας καυγάς. Συχνές, επίσης, ήταν οι συμπλοκές μεταξύ ξένων φοιτητών, όταν μετέφεραν τις εθνικές ή φυλετικές τους διαφορές στην εστία.
Έχω ζήσει άπειρες ιστορίες καυγάδων μεταξύ Αφρικανών, Αράβων, Αφγανών διαφορετικών φυλών μεταξύ τους κ.λπ. Οι Δυτικοί δεν είχαμε τέτοια πράγματα, με εξαίρεση τους δικούς μου καβγάδες με τους κνίτες, αλλά αυτοί δεν μετράνε.
Συνεπώς, απορώ πως άνθρωποι που έζησαν σε τέτοιες εστίες, σήμερα υπερασπίζονται το παράνομο καθεστώς, υπό το οποίο λειτουργούν οι φοιτητικές εστίες στην Ελλάδα. Το κάνουν μόνο και μόνο για να υπερασπιστούν όχι πλέον τις ιδεοληψίες τους, αλλά μία εγκληματική ιδεολογία.
Τέλος και τω Θεώ δόξα!
Αμήν!
Άρθρο του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη
[quads id=5]
