Ο εμβολιασμός του Αλέξη Τσίπρα, του πολιτικού αρχηγού που τον προηγούμενο μήνα άπλωνε βούτυρο στο αφράτο ψωμί των ψεκασμένων, δηλώνοντας ότι το εμβόλιο δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα και αποδίδοντας τις εξαγγελίες για τον ερχομό του στην ελπίδα που τάχα “πουλάει” ο κακός Μητσοτάκης, δεν είναι μία ακόμη εκδήλωση της αντιφατικής μπουρδολογίας του, αλλά η κορωνίδα της δηλητηριώδους ηθικής με την οποία επιλέγει να πορεύεται.
Όπως καταγγέλλει την πλουτοκρατία από κότερα εφοπλιστών ή την ιδιωτική εκπαίδευση ενώ την επιλέγει για τα δικά του παιδιά (αναφέρω ενδεικτικά μερικές από τις άπειρες, συγγνωστές όμως, ανακολουθίες του), έτσι θάβει πρώτα επικοινωνιακά ένα σωτήριο εμβόλιο για να το κάνει μετά από λίγο από τους πρώτους, σαν να μην έχει συμβάλει με τη μικροπολιτική του κακότητα στο κλίμα εναντίον του. Αυτό που κάνει όμως δεν είναι πια αστείο, είναι κυριολεκτικά επικίνδυνο. Αν η έφεσή του στην ψευτιά είναι αμελητέα όταν πρόκειται για τις προσωπικές του επιλογές, δεν ισχύει το ίδιο για ζητήματα που αφορούν τη δημόσια υγεία.
Η συνήθεια του Τσίπρα να απολαμβάνει προνόμια τα οποία αρνείται στον κόσμο που απευθύνεται, είναι η πιο νοσηρή έκφανση της πολιτικής του και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί κανείς από την ομάδα του δεν του εφιστά την προσοχή στο μηδαμινό κέρδος που έχει να αποκομίσει από αυτή. Πόλεμος για τον πόλεμο, εξυπνάδα για την εξυπνάδα, σαμποτάζ για το σαμποτάζ, και στο τέλος κωλοτούμπα. Είτε πρόκειται για την αναμόρφωση της Ευρώπης, είτε για τα νταούλια στις αγορές, είτε για το Όχι στο δημοψήφισμα, είτε για το εμβόλιο. Δεν αρκεί να μιλάει κανείς στο όνομα του λαού συνέχεια για να πιστέψουμε ότι ο λαός τον ενδιαφέρει. Πρέπει να θέλει και το καλό του.
Άρθρο του Άρη Αλεξανδρή
