Παγωτά, σοκολάτες, καραμέλες, τσίχλες, παιχνίδια κάθε λογής, ξηροί καρποί, γαριδάκια και πατατάκια, κεριά και κάθε λογής αντικείμενα… η ποικιλία των προϊόντων τεράστια.
Κάθε επίσκεψη στο μαγαζάκι του ευτυχία. Το χαρτζιλίκι μας το χαλάγαμε πάντα εκεί. Δεν ήταν μαγαζί… ήταν ναός. Η χαρά κάθε παιδιού για πάνω από 50 χρόνια. Ήταν το μαγαζί του κ. Κωνσταντίνου Παιδή. Στην γωνία απέναντι από τον Άγιο Γεώργιο Τυρνάβου. Οι συστάσεις δεν χρειάζονται πιστεύω. Δεν υπάρχει άνθρωπος κάθε ηλικίας που να μην το γνωρίζει. Είναι το σήμα κατατεθέν της περιοχής.
Ένα μαγαζί που μεγάλωσε πολλές γενιές και λείπει από την ψυχή μας και τις ζωές μας. Ο Κώτσιος ήταν ένα με αυτό το μαγαζί. Το φρόντιζε με όλο του το είναι. Το έβαφε και το σοφάτιζε με αγάπη κάθε χρόνο, το καθάριζε και το φρόντιζε. Ήταν η ψυχή του.
Μετά το σχολείο όλες οι παρέες περνούσαν από κει. Ολόκληρη την μέρα τα παιδιά είχαν έναν προορισμό. Πριν από οποιαδήποτε βόλτα έπρεπε να περάσεις από κει. Με όσα λεφτά είχες δεν είχε καμία σημασία. Υπήρχε κάτι εκεί μέσα και για σένα. Οι τιμές ξεκινούσαν από το χαμηλότερο κέρμα που υπήρχε σε κάθε νόμισμα της εκάστοτε εποχής.
Καραμέλες βουτύρου ή με φρούτα, τσίχλες και σοκολατάκια από 1 δεκαράκι, 1 50ρακι ή αργότερα 1 λεπτό. Δεν υπήρχε γλυκό ή τσίχλα που να μην την είχε… Πάντα έβρισκες κάτι να πάρεις. Παγωτό καραμπόλα, κοκτέιλ, πατούσα, μπανάνα, γρανίτες τούρμπο, φρούτι μπάιτ… μπορώ να γράφω ώρες ονόματα. Είχε τα πάντα.
Παιχνίδια, κάρτες, πολλοί έχουμε ολοκληρώσει σειρές με αυτοκόλλητα εκεί. Και μετά του πήγαινες το μπλοκάκι γεμάτο και σου έφερνε το δώρο σου.
Πατατάκια, γαριδάκια επίσης είχε τα πάντα. Και με το μικρότερο ποσό έπαιρνες το αλμυρό σου σνακ και έφευγες ικανοποιημένος. Ξηροί καρποί… Μετά από τόσα χρόνια δεν έχω βρει καλύτερα σπόρια από τον Κώτσιο. Τα πιο νόστιμα και γεμάτα σπόρια. Και μεταξύ μας όλοι ξέρουμε ότι δεν είχε σημασία πόσα λεφτά είχες ούτε εκεί. Σου έβαζε πάντα περισσότερους ξηρούς καρπούς.
Ένας μικρός παράδεισος κάθε παιδιού. Έμπαινες στο μαγαζάκι κατεβαίνοντας ένα σκαλοπατάκι. Δεξιά σου υπήρχε ένας τεράστιος πάγκος με τις καραμέλες, τις τσίχλες, τα γλυκά, τα αυτοκόλλητα. Στο βάθος ο κ. Κώτσιος. Αριστερά τα παγωτά, τα παιχνίδια… Πόσα πράγματα χωρούσε αυτό το μικρό μαγαζί;
Μα πάνω από όλα χωρούσε την τεράστια καρδιά του Κώτσιου. Χωρούσε την αγάπη του για όλα τα παιδιά του Τυρνάβου. Χαμόγελο, καλοσύνη, φροντίδα. Μπορεί από κει να τρώγαμε όλα όσα οι γονείς μας δεν συμφωνούσαν αλλά η φροντίδα του υπήρχε. Γιατί μας πρόσφερε όσα αγαπούσαμε…
Το μαγαζάκι άνοιξε το 1957 και έκλεισε το 2008. Το 2007 έφυγε από την ζωή η ψυχή του μαγαζιού. Χωρίς εκείνον τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Ακόμη και να ήταν ακόμη ανοιχτό πιστεύω πως όλοι μας συμφωνούμε ότι δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς την αγνή καρδιά του κυρ Κώστα.
Ένα μέρος από το μαγαζί μετά το κλείσιμο του δόθηκε στο Δήμο Τυρνάβου, ζητώντας ο ιδιοκτήτης να μετονομαστεί ο δρόμος σε Κωνσταντίνος Παιδής και πλέον δεν ανήκει στην οικογένεια.
