Ήταν τέσσερις και κάθονταν σε ένα τραπέζι. Οι τρεις από αυτούς μέχρι τις τελευταίες δημοτικές εκλογές δεν αντάλλασσαν ούτε βλέμμα. Κομμουνιστής, νεοδημοκράτης, κι εκείνος ο τρίτος, που ποτέ δεν ήξερε ακριβώς πού βρίσκεται, αλλά πάντοτε βρισκόταν εκεί που έπρεπε.
Τρεις που κάποτε βάδιζαν σε διαφορετικούς δρόμους, αλλά σε μια κρίσιμη στιγμή, είχαν έναν κοινό σκοπό: τη στήριξη.
Κι όμως σήμερα, αυτό το τραπέζι φιλοξενεί γέλια, ποτήρια που τσουγκρίζουν και κουβέντες που πριν λίγο καιρό θα θεωρούνταν αδιανόητες. Ο κομμουνιστής, ο νεοδημοκράτης, κι εκείνος που ποτέ δεν ήξερε ακριβώς πού βρίσκεται, κάθονται μαζί. Μιλούν. Συμφωνούν.
Ο πασόκος, κάπου εκεί, πάντα χαμογελαστός, παρατηρεί. Ίσως επειδή το έχει ξαναδεί το έργο.
Λένε πως το τσίπουρο ενώνει, λένε πως οι συνεργασίες γράφονται στο χαρτί, αλλά σφραγίζονται στα ουζερι!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η φωτογραφία υπάρχει. Και το τραπέζι, αν είχε φωνή, θα είχε να πει πολλά…
