Ένα βίντεο που κάνει τον γύρο του κόσμου απεικονίζει τη σύζυγο του Γάλλου Προέδρου, Μπριζίτ Μακρόν, να σπρώχνει φανερά και χωρίς ιδιαίτερη διακριτικότητα τον Εμανουέλ Μακρόν στο πρόσωπο. Το περιστατικό, αν και στιγμιαίο, έχει πυροδοτήσει ποικίλα σχόλια — όχι τόσο για την πράξη αυτή καθαυτή, όσο για την αντίδραση του προεδρικού γραφείου.
Η επίσημη γραμμή; «Ήταν απλώς στιγμές χαλάρωσης και εκτόνωσης». Μια φράση που περισσότερο προσβάλλει παρά καθησυχάζει. Το πρόβλημα δεν είναι αν ένα ζευγάρι είχε έναν ανεπίσημο διαπληκτισμό μπροστά σε κάμερες. Το πρόβλημα είναι η πλήρης απαξίωση της δημόσιας εικόνας και η αλαζονεία με την οποία το γεγονός επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί ως κάτι αμελητέο — σχεδόν χαριτωμένο.
Σε μια εποχή που η πολιτική εμπιστοσύνη καταρρέει, τέτοιου είδους περιστατικά δεν περνούν πια απαρατήρητα. Όταν κάποιος είναι πρόεδρος μιας χώρας, εκπροσωπεί κάτι πολύ ευρύτερο από τον εαυτό του ή την οικογένειά του. Οι πράξεις του, έχουν βάρος, μήνυμα και συμβολισμό. Και όταν ένα τέτοιο περιστατικό κουκουλώνεται με επιφανειακές δικαιολογίες, τότε το πρόβλημα γίνεται πολιτικό, όχι προσωπικό.
Η δημόσια εικόνα ενός ηγέτη δεν χτίζεται με δηλώσεις δημοσίων σχέσεων που θυμίζουν επιπόλαιες δικαιολογίες εφήβων. Η σοβαρότητα και ο σεβασμός στον θεσμικό ρόλο θα έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτα — όχι να υποκαθίστανται από «στιγμές εκτόνωσης»…
Δυστυχώς, τέτοια περιστατικά δεν είναι πια σπάνια. Οι «πολιτικοί»… μετατρέπονται σε πιόνια της καρέκλας που υπηρετούν, έτοιμοι να δικαιολογήσουν τα πάντα.
Ας μην υποτιμάται, όμως, η νοημοσύνη των πολιτών. Ο κόσμος βλέπει, κρίνει και —όλο και συχνότερα— αποστασιοποιείται. Και όταν η απογοήτευση γίνεται συστηματική, η δημοκρατία αποδυναμώνεται. Γιατί οι πολίτες δεν ζητούν την τελειότητα. Ζητούν μόνο το αυτονόητο: σοβαρότητα, ειλικρίνεια και σεβασμό.