Η Δικαιοσύνη, λένε, είναι τυφλή. Μα δεν είναι κουφή. Κι αν σιωπά μπροστά στις κραυγές πολιτικών σκοπιμοτήτων, οι ψίθυροι των νεκρών αντηχούν πιο δυνατά από ποτέ: «Δικαιοσύνη τώρα».
Η υπόθεση του εγκλήματος στα Τέμπη δεν είναι – και δεν πρέπει να γίνει ποτέ – ένα πολιτικό εργαλείο. Είναι πληγή ανοιχτή. Είναι εθνικό τραύμα. Είναι μια βαριά σκιά πάνω από τις συνειδήσεις όλων μας. Και πάνω απ’ όλα, είναι η φωνή των νεκρών που απαιτεί αλήθεια, ευθύνη και τιμωρία.
Μόνο που εδώ, αντί για απαντήσεις, έχουμε νέα επεισόδια. Μηνύσεις, αναφορές, ενστάσεις, καθυστερήσεις. Πιο πρόσφατο “χτύπημα”; Η μήνυση – λέει – της Καρυστιανού κατά όλων των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας που συμμετείχαν στην προανακριτική επιτροπή. Μια κίνηση που μοιάζει περισσότερο με κίνηση εντυπώσεων, παρά ουσίας.
Μα είναι δυνατόν να μη ξέρουν το άρθρο 86 του Συντάγματος; Το ξέρουν και παραξέρουν. Δεν πρόκειται να προχωρήσει ούτε σπιθαμή. Και γιατί, όλα αυτά; Για το θεαθήναι. Για να ακουστεί το όνομα, για να δημιουργηθεί εντύπωση, για να γίνει λίγο θόρυβος στα κοινωνικά δίκτυα. Η ουσία πάντως είναι απούσα…
Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Να παγώνει η διαδικασία. Να φορτώνεται το δικαστικό σύστημα. Να στήνονται νομικά πανηγύρια με χρυσοφόρες προοπτικές για δικηγόρους, δικαστικούς κλητήρες, συμβούλους, εμπειρογνώμονες… Όλοι έχουν από ένα κομμάτι ψωμί, εκτός από τις οικογένειες των θυμάτων που περιμένουν απαντήσεις. Εκείνοι μένουν με το πικρό «γιατί;».
Η κάθε νέα τέτοια ενέργεια δεν ανακουφίζει τις οικογένειες – τις εξουθενώνει.
Οι νεκροί ζητούν δικαίωση. Όχι καθυστερήσεις. Όχι νομικά παιχνίδια. Όχι πολιτικά πυροτεχνήματα. Ζητούν να ακουστεί η αλήθεια, να καταδειχθούν οι υπεύθυνοι, να αποδοθούν ευθύνες – πραγματικές, όχι προσχηματικές.
