Νοιώθω πολύ μικρός μπροστά στον τεράστιο πόνο όλων αυτών που σήμερα θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους, που χάθηκαν άδικα, αλλά όχι αναίτια, ένα χρόνο πριν, στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών.
Δύσκολα υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τα συναισθήματα για μια τέτοια τραγωδία.
Είναι αδύνατον να συνειδητοποιήσει ο καθένας μας πώς μπορεί το χαμόγελο να μετατρέπεται σε θρήνο, η προσμονή της συνάντησης σε ατελείωτο λυγμό, οι ελπίδες και τα όνειρα σε δάκρυα και οργή.
Πενήντα επτά χαμένες ψυχές σε μια στιγμή, ζητούν τη δικαίωσή τους μέσα από την απονομή της δικαιοσύνης, τον καταλογισμό των ευθυνών και την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων.
Ζητούν απάντηση στα πολλά «γιατί» που παραμένουν, βασανιστικά, στο μυαλό και την ψυχή του καθενός και της καθεμιάς.
Δεν ξέρω, ειλικρινά, αν οι απαντήσεις θα μπορέσουν να γιατρέψουν την αγιάτρευτη πληγή της απώλειας, μπορούν όμως, σίγουρα, να βοηθήσουν στην αποτροπή αντίστοιχων τραγωδιών.
Για αυτό, η αποκάλυψη της αλήθειας απαιτείται να γίνει με απόλυτο τρόπο, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς συμβιβασμούς.
Το μυαλό, η σκέψη και η καρδιά μου βρίσκεται στις οικογένειες των θυμάτων.
Ποτέ ξανά.
Ποτέ ξανά … «πάμε και όπου βγει»…
