Α. Παπαδιαμάντης “Στην Μητέρα του” Μάννα μου, εγώ ‘μαι τ’ άμοιρο, τό σκοτεινό τρυγόνι οπού τό δέρνει ό άνεμος, βροχή πού τό πληγώνει. Τό δόλιο! όπου κι αν στραφεί κι απ’ όπου κι αν περάσει, δέ βρίσκει πέτρα νά σταθεί κλωνάρι νά πλαγιάσει.
Εγώ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ’ αποδαρμένη μέσα σέ πέλαγο ανοιχτό, σέ θάλασσ’ αφρισμένη, παλαίβω μέ τά κύματα χωρίς πανί, τιμόνι κι άλλη δέν έχω άγκουρα πλήν τήν ευχή σου μόνη. Στήν αγκαλιά σου τή γλυκειά, μανούλα μου, ν’ αράξω μές στό βαθύ τό πέλαγο αυτό πριχού βουλιάξω. Μανούλα μου, ήθελα νά πάω, νά φύγω, νά μισέψω Του ριζικού μου από μακρυά τή θύρα νά αγναντέψω.
Στό θλιβερό βασίλειο της Μοίρας νά πατήσω κι εκεί νά βρω τή μοίρα μου καί νά τήν ερωτήσω. Νά της ειπώ: είναι πολλά σκληρά τά βάσανά μου ωσάν τό δίχτυ πού σφαλνά θάλασσα, φύκια κι άμμο Είναι κι ή τύχη μου σκληρή, σάν τήν ψυχή τή μαύρη π’ αρνήθηκε τήν Παναγιά κι ό πόλεος δέν θά ‘βρει. Κι εκείνη μ’ αποκρίθηκε κι εκείνη απελογήθη: Ήτον ανήλιαστη, άτυχε, ή μέρα πού γεννήθης άλλοι επήραν τόν ανθό καί σύ τή ρίζα πήρες όντας σέ έπλασ’ ό Θεός δέν είχε άλλες μοίρες.
