Κάτω από τη γέφυρα του Τιταρήσιου, στο Τύρναβο, κάθε χρόνο λίγο πριν την έναρξη της εμποροπανήγυρης, αναβίωνε μια σκηνή που θύμιζε άλλες εποχές: το Γομαροπάζαρο. Ένα παραδοσιακό παζάρι που χρονολογείται από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και για δεκαετίες αποτελούσε σημείο συνάντησης για εκτροφείς, αγοραστές, παρατηρητές και λάτρεις των περήφανων τετράποδων – αλόγων, μουλαριών και γαϊδουριών.
Το Γομαροπάζαρο δεν ήταν απλώς μια εμπορική συνάντηση. Ήταν ένα ζωντανό κομμάτι της τοπικής ταυτότητας, μια πολιτισμική αναφορά στον αγροτικό και κτηνοτροφικό βίο που χαρακτήρισε τον θεσσαλικό κάμπο για αιώνες. Τρεις μέρες πριν την έναρξη της πανήγυρης, η περιοχή κάτω από τη γέφυρα ζωντάνευε με τους ήχους από τα χλιμιντρίσματα των αλόγων, τα παζάρια των εμπόρων και τις συζητήσεις ανθρώπων με πάθος για τη φύση και την παράδοση.
Στην ιρλανδική διάβαση του ποταμού, άλογα ράτσας Πίνδου, φοράδες, πουλάρια και μουλάρια παρουσιάζονταν σε ένα είδος “παρέλασης” μπροστά σε δυνητικούς αγοραστές. Άλλοτε για εργασία και άλλοτε για ιππασία, άμαξες ή απλή συντροφιά, τα ζώα αξιολογούνταν για τη συμπεριφορά και την ομορφιά τους.
Ανάμεσα στους συμμετέχοντες δεν έλειπαν και οι Τυρναβίτες, με δικά τους άλογα, μεγαλωμένα με φροντίδα, που συχνά έκλεβαν τις εντυπώσεις, συγκρίσιμα με αυτά ευρωπαϊκών φάρμων. Το Γομαροπάζαρο διατηρούσε τα παραδοσιακά του χαρακτηριστικά: καρότσια, σχοινιά, χειροπιαστά παζάρια και αυθεντικότητα. Ήταν μια υπαίθρια γιορτή για τους γνώστες – και για όσους ήθελαν να δουν μια άλλη πλευρά του Τυρνάβου.
Δυστυχώς, τα τελευταία δύο χρόνια το παζάρι έχει καταργηθεί, αφήνοντας ένα πολιτιστικό κενό και μια νοσταλγία σε όσους μεγάλωσαν με αυτό. Όμως η μνήμη του Γομαροπάζαρου δεν ξεθωριάζει. Μένει ζωντανή μέσα από διηγήσεις, φωτογραφίες, βίντεο και – κυρίως – την αγάπη των ανθρώπων που συμμετείχαν και πίστεψαν σε αυτόν τον θεσμό.
Για τον Τύρναβο, το Γομαροπάζαρο δεν ήταν απλώς ένα παζάρι ζώων. Ήταν ένα ζωντανό αποτύπωμα του παρελθόντος, μια μαρτυρία για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και τη γη του. Ήταν ιστορία. Και σαν ιστορία, αξίζει να τη θυμόμαστε.
