Ευλογημένος τόπος η Θεσσαλία – Άρθρο από μια φίλη.
Δεν είχε φύγει, βέβαια, παρά λίγες φορές, απο την ασφάλεια που της παρείχε η γη της, αλλά ήταν αρκετές για εκείνη, να επιμένει στο λόγο της.
Και δεν είχε άδικο. Κουκούτσι ρίχναμε και γίνονταν δέντρο. Ρώγα απο σταφύλι και γίνονταν κληματαριά στην αυλή μας και αμπέλια ατελείωτα. Παγώναμε τα καρπούζια μας στις πηγές που έβγαζαν παγωμένο νερό και κάναμε διακοπές στα καθάρια νερά των παραλίων, κάτω απο τη σκιά των πεύκων.
Ευλογημένος τόπος. Πνίγεται αυτές τις μέρες μπροστά στα ανύμπορα μάτια όλων μας. Χωρίς ακόμη κανείς να έχει κατανοήσει το μέγεθος της καταστροφής.
Δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών. Όλοι φταίμε και κατά βάθος, το γνωρίζουμε. Παρασυρμένοι στην δύνη της καλοπέρασης, πάψαμε να νοιαζόμαστε για όλα γύρω μας.
Η γιαγιά μου θυμόταν την παλιά πλημμύρα. Είχε αφανίσει σπαρτά, καλλιέργειες, χωριά και ανθρώπους.
Δεν απευθύνομαι στους Αθηναίους. Λίγα ξέρουν απο τη Θεσσαλία και λίγο τους κόφτει. Έχουν άλλωστε τα δικά τους. Το ίδιο και οι λοιποί Έλληνες που έχουν το δικό τους Γολγοθά να ανέβουν. Άλλοι με φωτιές, άλλοι με μετανάστες, άλλοι με σεισμούς.
Δεν ζω εκεί, αλλά η ψυχή μου είναι Θεσσαλική. Έζησα σε αυτό τον τόπο και τον αγαπώ. Ρέει στις φλέβες μου.
Είναι ημέρες αγωνίας, τρόμου, θλίψης, πένθους. Τέτοιες μέρες είναι. Όχι μέρες αλληλοσπαραγμού, κατηγοριών, μικροκομματισμών ή απόδοσης ευθυνών. Η φύση εκδικείται και εκδικείται όλους μας.
Εύχομαι το πνεύμα και η ψυχή των Θεσσαλών γιαγιάδων και παππούδων μας να φωτίσει όλους. Με σύνεση και αλληλεγγύη να παλέψουν για να ξαναχτίσουν αυτόν τον Ευλογημένο Τόπο.
Λυπάμαι που δεν είμαι εκεί, να προσπαθήσω κι εγώ για την επόμενη μέρα.
Θα θυμίσω σε όλους τα λόγια του Καζαντζάκη, στον “Ανήφορο”.
Έτσι μονάχα η ζωή σώζεται.Τι θα πεί σώζεται; Ανεβαίνει.
Καλή δύναμη σε κάθε Θεσσαλική ψυχή – από μια Τυρναβίτισσα!
