Οι φυσικές καταστροφές ανάλογα με την σφοδρότητα που πλήττουν τις περιοχές που επισκέπτονται οδηγούν την πολιτεία στην απόφαση στο να μπουν σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Δυστυχώς η κλιματική αλλαγή σε συνδυασμό με την ανθρώπινη ανευθυνότητα ή αμέλεια, και οι επιπτώσεις της πανδημίας παγκοσμίως έχουν δημιουργήσει μια δύσκολη εξίσωση όσο αναφορά την ζωή μετά το φαινόμενο.
Δεν θα σταθούμε στα άμεσα βοηθήματα που δίνονται για τις πρώτες ανάγκες που καλούνται οι πολίτες να διευθετήσουν.
Γι’ αυτά θα εκφέρουμε μια άποψη, όχι εξειδικευμένη, ότι χρειάζεται ανασχεδιασμός και περισσότερο στοχευμένη.
Οι οικονομικές δυνατότητες του κράτους έχουν και ένα όριο, που σημαίνει ότι αυτά που προϋπολογίζει με διαδικασίες fast truk λίγα ή πολλά αυτά θα χορηγήσει.
Ακούμε διάφορα και μάλιστα κάποιοι από τον καναπέ του σπιτιού τους μιλάνε για οικονομικές ενισχύσεις της τάξεως του 100% της ζημιάς ή οριζόντια ανεξάρτητα από τη διαβάθμιση της ζημιάς…ο καθένας λαικά κάνει κουρμπέτι με το μυαλό του.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι γενικοί κανόνες που πρέπει να ανασχεδιαστούν όχι για μεμονωμένα φαινόμενα ,όπως οι φωτιές, αλλά να απλώνεται σε ευρύ φάσμα πολλαπλών φαινομένων φυσικής καταστροφής.
Όπως και στις πυρκαγιές ,στους σεισμούς ,στις πλημύρες κ.λ.π. συνυπεύθυνοι για την έκταση της ζημιάς είμαστε όλοι.
-Η δόμηση μέσα στο δάσος χωρίς στοιχειώδη πρόβλεψη για μέτρα πρόληψης σε περίπτωση που κάτι γίνει.
-Η πολιτεία που η έλλειψη δασικών χαρτών , η νοοτροπία του εξευμενισμού του μελλοντικού ψηφοφόρου, η πελατειακή σχέση που χρόνια τώρα αποτελεί πρόβλημα στη τήρηση κανόνων ,εάν θέλει να είναι αποτελεσματική να υπερβεί αγκυλώσεις αιώνων.
-Ο έλεγχος της διαχείρισης των κονδυλίων για το σκοπό που εκταμιεύθηκαν και δεν έγινε τίποτα και κυρίως η συνυπευθυνότητα φορέων, φυσικών προσώπων που αδρανούν.
-Οι πολίτες λόγω έλλειψης ατομικής ευθύνης, ή εκπλήρωση της ματαιοδοξίας για ένα σπίτι στο δάσος που να πληροί τα όνειρα τους ,χωρίς αίσθηση του κινδύνου από ένα τυχαίο ή όχι γεγονός.
-Ακόμα και σε χωριά οικισμούς που γεννήθηκαν μέσα στο δάσος πρέπει να θωρακισθούν ως οφείλουν στο μέτρο του δυνατού ατομικά ή σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης.
-Στον σεισμό σε μικρότερο βαθμό η ατομική ευθύνη ,αλλά υπάρχει . Όταν κτίζεις κάτι πρέπει να ακολουθείς κάποιους βασικούς κανόνες ,και η ύπαρξη επιστήμονα μηχανικού απαραίτητη. Μπορεί τα χέρια κάποιου να καταπιάνονται με όλα αλλά άλλη η στατική μελέτη από έναν μηχανικό και άλλο από έναν επιστήμονα που απλά έκανε πολλά σπίτια…
-Η αντισεισμική θωράκιση, η σωστή αναπαλαίωση κτιρίων χρήζουν πολλών χρημάτων αλλά όχι απαγορευτική αρκεί να γίνει ακόμα και σταδιακά αλλά σωστά και στο σωστό μέρος.
-Οι πλημμύρες εκεί και εάν γίνεται της αυθαιρεσίας …πόσα ρέματα μπαζώθηκαν για να κτισθούν και να γίνουν οικιστικός ιστός με την πάροδο του χρόνου.
Είναι αναγκαίο για να μη γεμίσουν πόλεις και χωριά κουφάρια σπιτιών, που μοιραία οδηγούν σε εσωτερική μετανάστευση ,με όλες τις συνέπειες και επιπτώσεις που φέρνει αυτή η επιλογή.
Καταλήγοντας διαβάθμιση κινδύνων ανά περιοχή, εξάλειψη 20 υπευθύνων αλλά στην ουσία ανεύθυνων φυσικών θέσεων ή φορέων, τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων στοιχειωδώς, επανασχεδιασμός της καθημερινότητας σε συνάρτηση με την κλιματική αλλαγή και όχι κατά “το Τσοβόλα δώστα όλα” σε εποχές που και το σεντς έχει την αξία του, όχι μόνο για τους πολίτες αλλά και για το κράτος.
Μα ένα κομμάτι των πόρων του κράτους είναι δικά μας ,που επιστρέφονται στο κράτος για βελτίωση του επιπέδου της ζωής μας σε επίπεδα αξιοπρεπούς και πολιτισμένης διαβίωσης.
Η κλιματική αλλαγή προς το χείρον αποτελεί απειλή για τη ζωή όπως την είχαμε δομημένη ως τώρα.
Θα πρέπει να αναθεωρήσουμε και εμείς και η πολιτεία συμπεριφορές και να δείξουμε γρήγορα αντανακλαστικά.
