Δύο νέους αγίους έχει από χθες η Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά τη συνεδρίαση της 16ης Νοεμβρίου αποφάσισε την κατάταξη στο Αγιολόγιο του γέροντα Γερβάσιου Παρασκευόπουλου και του ιερομονάχου Αθανάσιου Χαμακιώτη.
Δύο σύγχρονοι άγιοι, οι οποίοι κοιμήθηκαν τον περασμένο αιώνα και ήταν πολύ σημαντικές προσωπικότητες, αφού δίδαξαν με την οσιακή βιοτή τους και αναγνωρίστηκαν για την ανιδιοτελή προσφορά τους.
Φωτισμένη μορφή
Ο άγιος Γερβάσιος υπήρξε μια από τις σημαντικότερες θρησκευτικοπολιτικές προσωπικότητες της σύγχρονης ιστορίας της Πάτρας. Υπήρξε μαθητής του αγίου Νεκταρίου, τον οποίο αγάπησε πολύ και τον μιμήθηκε. Προσπάθησαν να τον διαβάλουν, αλλά αθωώθηκε, αφού όλες οι κατηγορίες ήταν ανυπόστατες και ψευδείς. Οι πρώτες συκοφαντίες άρχισαν με αφορμή τις νυχτερινές θείες λειτουργίες που τελούσε χάριν των εργαζομένων. Η συμπαράσταση του λαού, ο οποίος σύσσωμος υπερασπίσθηκε τον πνευματικό του πατέρα, ήταν συγκινητική. Τελικά, η αθωότητα του αγίου γέροντος αποδείχθηκε περίτρανα.
Ο άγιος γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1877, στο χωριό Νυμφασία Γορτυνίας. Από μικρός αγαπούσε πολύ τα γράμματα και ήθελε να γίνει μοναχός.
Σε ηλικία 15 ετών γίνεται δόκιμος, ενώ συνεχίζει να σπουδάζει. Το 1897 έφτασε στην Πάτρα, στη Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Γηροκομείου, στην οποία και έμεινε ως το τέλος της ζωής του. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά και αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις για τους νέους. Μεριμνούσε για τους φυλακισμένους και τους ενδεείς, και είχε γίνει ο προστάτης των προσφύγων, αφού τους περιέθαλψε με αγάπη, διαδίδοντας το μήνυμα της ελπίδας και του θάρρους.
Πήγαινε καθημερινά στους καταυλισμούς και ενδιαφερόταν ένθερμα γι’ αυτούς, τους ενίσχυε ηθικά, αλλά και υλικά, με όσες δυνάμεις είχε και όσους λιγοστούς πολίτες συντάσσονταν στο πλευρό του. Η προσφορά του αλλά και η φωτισμένη μορφή του είχαν αρχίσει να διαφαίνονται στα δύσκολα χρόνια της φτώχειας, και πλήθος πιστών συνέτρεχε στον π. Γερβάσιο, που η φήμη του εξαπλωνόταν διαρκώς πέρα από τα στενά όρια της Πάτρας. Η φιλανθρωπική του δράση, η μειλίχια παρουσία του, η ανιδιοτελής προσφορά του, η ακούραστη διακονία του τον έκαναν υπόδειγμα κληρικού, παράδειγμα χριστιανού. Πολλοί στο πρόσωπό του έβλεπαν έναν πατέρα να τους νουθετήσει, άλλοι έναν φίλο να μοιραστούν τα προβλήματά τους. Επίσης, συγκινητική ήταν η επαφή του με τους νέους ανθρώπους.
Η διορατικότητά του τού επέτρεπε να ενεργεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να ελκύει το ενδιαφέρον τους. Μόνο τυχαίο άλλωστε δεν μπορεί να χαρακτηριστεί το πλήθος ιερέων που χειροτονήθηκαν επί εποχής του. Στις 30 Ιουνίου 1964, σε ηλικία 87 ετών, εκοιμήθη με το όνομα της Παναγίας στα χείλη. Ο θρήνος του λαού και οι κραυγές όσων συμμετείχαν στην εξόδιο ακολουθία αναφωνώντας «άγιος, άγιος», αποδεικνύουν το έργο που συντελέσθηκε στην πόλη των Πατρών, ενώ τα δεκάδες θαύματα που έχουν καταγραφεί δείχνουν ότι η χθεσινή απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου ήταν δίκαιη.
Ευλαβής
Ο άγιος Αθανάσιος γεννήθηκε το 1891 σε ένα μικρό ορεινό χωριό των Καλαβρύτων, την Τουρλάδα. Δεύτερο «Παπουλάκο» τον ονόμαζαν οι χωριανοί και αυτός έγινε δόκιμος μοναχός στην ηλικία των 15 ετών. Υστερα από επταετή δοκιμασία και αφού τελείωσε την Ιερατική Σχολή Αρτας, εκάρη μοναχός με το όνομα Αθανάσιος. Το 1931 ήρθε στην Αθήνα για λόγους υγείας και το 1936 διορίστηκε εφημέριος σε ένα πολύ παλιό και όμορφο εκκλησάκι, την Παναγία τη Νερατζιώτισσα στο Μαρούσι.
Εκεί έζησε μέχρι το 1963 και ανεπανάληπτες έχουν μείνει οι θείες λειτουργίες και οι ακολουθίες που τελούσε. Συγχρόνως, ακόμη και σήμερα γίνεται λόγος για τη φιλανθρωπία του. Αμέτρητο είναι το πλήθος των ανθρώπων που αναπαύτηκαν στο πετραχήλι του, αφού μοιράστηκαν μαζί του τα προβλήματά τους, τις ανησυχίες τους, τις αμαρτίες τους. Βοηθούσε πάντοτε όσους είχαν ανάγκη υλικά και πνευματικά. Ηταν αυτός που πήγαινε κάθε βράδυ στο σπίτι μίας παράλυτης γυναίκας, καθάριζε, έπλενε και της σιδέρωνε τα ρούχα, ενώ της είχε ζητήσει να μην αποκαλύψει ποτέ ποιος τη βοηθά. Και υπάρχουν δεκάδες αντίστοιχα παραδείγματα καταγεγραμμένα.
Οσοι τον θυμούνται μιλούν για έναν άνθρωπο άγιο, που πάντα προσέφερε σε όλους ανεξαιρέτως. Εφτιαξε ένα μικρό μοναστηράκι στη σημερινή Ροδόπολη Αττικής, την Παναγία τη Φανερωμένη, και εκεί έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Εκεί βρίσκονται -και είναι προσκύνημα και τόπος προσευχής- το κελάκι του με τα προσωπικά του αντικείμενα, η κάρα του και τα λείψανά του, αλλά και ο τάφος του. Ο ευλαβής, ελεήμων και πολύπειρος πνευματικός εκοιμήθη στις 17 Αυγούστου 1967.
Πηγή: dimokratia.gr
