Τυρναβίτες/σες είναι και αυτοί ,που ως οικονομικοι ή ερωτικοί μετανάστες ή λόγω επαγγέλματος επέλεξαν τον τον τόπο μας, για να ζήσουν.
Το τελευταίο διάστημα, το δεν είναι Τυρναβίτης έγινε καραμέλα. Δυστυχώς χρησιμοποιείται σαν ένδειξη,μέτρο αγάπης για τον τόπο ,που μπορεί να μην γεννήθηκες και να μεγάλωσες ,τον επέλεξες συνειδητά όμως για να ζήσεις. Η προσωπική επιλογή είναι αυτό που πρέπει να εκτιμήσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους. Ένας από αυτούς που επέλεξαν να ζήσουν στον τόπο μας είναι!:
Δελληγιάννης Λευτέρης, δάσκαλος που πολλοί από τους γονείς μας τον είχαν δάσκαλο και από τον τρόπο που αφηγούνται μνήμες από τα σχολικά τους χρόνια δείχνει το πόσο είχε αγγίξει τις ψυχές τους. Γεννήθηκε στην Άρτα και οι γονείς του Γεωργιος και Αναστασία του γένους Χώτου, πέθαναν από επιδημία γρίπης όταν ήταν πέντε ετών.Το 1934 αποφοιτά από το Διδασκαλείο Καστοριάς με άριστα. Είχε κλίση στη μουσική,πάθος με το βιολί. Παντρεύτηκε τη Γιαννούλα κόρη του Αδάμου και της Κατσιώς Μίχη και απέκτησαν δύο αγόρια. Δίδαξε σε πολλά σχολεία ενώ μετά την απελευθέρωση εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στον Τύρναβο για 25 χρόνια. Από αφηγήσεις της μητέρας μου υπήρξε εξαιρετικός δάσκαλος, για αυτό 16-1-1952 το υπουργείο παιδείας με τιμητική διάκριση για την προσφορά του στην εκπαίδευση. Αυτό που έλεγε στους μαθητές του πάσχιζε να τους δώσει ένα εφόδιο ζωής. Κάποιο είχαν το προνόμιο να διδαχθούν από αυτόν βιολί κιθάρα μαντολίνο, η μουσική ήταν το πάθος του. Πέθανε το 1996 στη Λάρισα.
Γράφει η Κατερίνα Μαλίτα
COMMENTS