Σε μια κοινωνία που τιμά τον αθλητισμό και τις επιτυχίες του, θα περίμενε κανείς ότι η αναγνώριση θα ήταν δίκαιη και καθολική. Ωστόσο, η πρόσφατη εκδήλωση του Δήμου Λαρισαίων ήρθε να επιβεβαιώσει ότι ακόμη και στις βραβεύσεις, η λογική και η αξιοκρατία δεν είναι πάντα δεδομένες.
Η αθλήτρια Λήδα Μανθοπούλου, που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Παρίσι, και η προπονήτριά της Βασιλική Μπεκιάρη, προσκλήθηκαν στην εκδήλωση, αφήνοντας εκτός τον Βασίλη Μπεκιάρη, τον μοναδικό προπονητή από τη Λάρισα που έχει κατακτήσει ολυμπιακό μετάλλιο. Η δικαιολογία; Ότι η βράβευση αφορούσε διακριθείσες γυναίκες στον αθλητισμό.
Ωστόσο, όταν τυχαία έγινε γνωστό ότι στην εκδήλωση βραβεύτηκαν και άνδρες, ζητήθηκε να συμπεριληφθεί και ο κ. Μπεκιάρης. Το αίτημα απορρίφθηκε χωρίς καμία περαιτέρω εξήγηση, αφήνοντας ανοιχτά ερωτήματα για τα πραγματικά κριτήρια των βραβεύσεων.
Η αντίδραση και η δικαιολογημένη άρνηση
Μπροστά σε αυτή την παράλογη απόφαση, η σωστή στάση ήταν μία: η άρνηση συμμετοχής. Με επίσημη επιστολή, δηλώθηκε εγκαίρως ότι δεν είναι αποδεκτό να τιμάται μια αθλήτρια και η προπονήτριά της, αλλά να αγνοείται ο άνθρωπος που συνέβαλε καθοριστικά στην επιτυχία της ομάδας.
Η στάση του Δήμου Λαρισαίων εγείρει εύλογα ερωτήματα:
• Με ποια κριτήρια επιλέχθηκαν οι τιμώμενοι;
• Γιατί ένας Ολυμπιονίκης προπονητής αποκλείστηκε από μια εκδήλωση που είχε στόχο να τιμήσει τους κορυφαίους του αθλητισμού;
• Μήπως τελικά οι βραβεύσεις γίνονται περισσότερο για το θεαθήναι και λιγότερο για την ουσία;
