Ένα εξαιρετικό άρθρο του Γιώργου Χριστοδούλου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Saint Moritz, με απογοήτευσε πραγματικά, μερικές γωνιές της λίμνης μου θύμισαν μέρη της γενέτειράς μου τον Τύρναβο. Όπως την βρύση, το Μάτι, το γυαλί, για αυτούς που δεν τα γνωρίζουν είναι υδροβιότοποι της περιοχής του Τυρνάβου. Λέω μου θύμισαν γιατί λίγο, πολύ λίγο έφτανε το ένα το άλλο. Παρά την προσπάθεια των Ελβετών δεν μπορούν να φτάσουν το μεγαλείο των δικών μας αρχόντων, όπως και των κατοίκων της πατρίδας μου. Από την άλλη με εκνεύρισε η ξύλινη αντιμετώπιση της φύσης από τους Ελβετούς, και βέβαια δεν είναι μόνο αυτοί. Αν εξαιρέσεις τα νότια Βαλκάνια όλη η υπόλοιπη Ευρώπη έχει αυτήν την τάση. Δηλαδή να ευνουχίζει την φύση.
Πανίδα και χλωρίδα βρίσκονται κάτω από την στυγνή δικτατορία αυτών των λαών. Την Άνοιξη αυτής της χρονιάς ήμουν στον Τύρναβο και μια ηλιόλουστη Κυριακή μαζί με τον φίλο μου Δημήτρη κάναμε μια βόλτα από τους υδροβιότοπους της περιοχής. Έμεινα έκπληκτος από την ανέγγιχτη ομορφιά του τοπίου. Οι παρεμβάσεις που είχαν γίνει από τον δήμο Τυρνάβου στο πάρκο που δημιούργησε κοντά στις πηγές και στην μικρή τεχνική λίμνη στο γυαλί ήταν στην κατάσταση που έπρεπε.
Να έχουν σχεδόν εξαφανιστεί τα μονοπάτια. Τα σίδερα, κάγκελα, μεταλλικά παγκάκια να έχουν λεηλατηθεί από τους γύφτους. Οι παράνομες πρόχειρες στάνες κάτω από τις ιτιές και η κοπριά από τα πρόβατα είχε γεμίσει όλο το παρεμβατικό έργο της δημοτικής αρχής (μονοπάτια και μικρές πλατείες για περίπατο δίπλα στο νερό). Στην τοποθεσία Μάτι, μιας απαράμιλλης ομορφιάς τοποθεσία με γηραιά πλατάνια το ποτάμι να είναι στο φόρτε του, το σκουπίδι, τα άδεια τενεκεδάκια και τα πλαστικά ήταν ακριβώς στη θέση τους. Και εδώ δεν μπόρεσα να μην θαυμάσω την άναρχη σειρά σπασμένων και σαπισμένων σανίδων πάνω στην πρόχειρη επικίνδυνη πλέον για τραυματισμούς γέφυρα.
Δεν θα αναφέρω τίποτα για την τρίτη τοποθεσία την βρύση γιατί αυτοί που διαβάζουν αυτό το κείμενο θα έχουν μπει στο νόημα. Όσο για την φύλαξη (φύλακες) και τον καθαρισμό των περιοχών, βάτα, χόρτα, ξερά ξύλα κ.λπ. Μιλάμε για αχαρτογράφητα νερά, δηλαδή, άστο μη τον συζητάς. Σε τοπική διάλεκτο η απάντηση είναι η κάτωθι, ( Άρα άσι μας τώρα, τι ψαχξ να βρεις). Μην νομίζουν οι άρχοντες της πόλης ότι είναι αυτοί οι μοναδικοί αρχηγοί του χάους και της αδιαφορίας. Ρίξτε μια ματιά στην Αθήνα, στο πάρκο Τρίτση και θα καταλάβετε.
Αυτά και αυτά σκεφτόμουν και σύγκρινα τις εικόνες που είχα στο μυαλό μου με τις εικόνες που έβλεπα για μια ακόμη φορά σε αυτόν τον ανεκδιήγητο τόπο, το χωριό Saint Moritz. Αυτοί οι απολίτιστοι Ελβετοί που όταν εμείς στήναμε Παρθενώνες και αυτοί ζούσαν στις σπηλιές και δεν είχαν ανακαλύψει ούτε την φωτιά ( έτσι μονολογούμε εμείς ) έχουν το θράσος να καταπιέζουν φύση και ανθρώπους και δεν τα αφήνουν να εκτονωθούν. Σε αυτόν τον γρίφο ίσως να μπορούσατε να συμπληρώσετε και εσείς τις παρατηρήσεις σας.
Εγώ έκανα τις παρά κάτω ερωτήσεις στον εαυτό μου. Γιατί οι δήμοι στην Ελλάδα σπαταλούν τόσα χρηματικά ποσά για να στήσουν πάρκα, γήπεδα για αθλοπαίδιες, αναγεννούν υδροβιότοπους και μετά τα εγκαταλείπουν; Μήπως γιατί ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν, πράγματι για την φύση και τους δημότες τους;
Μήπως γιατί θα καρπωνόταν τους ψήφους και την εξουσία μόνο για το διάστημα που θα ήταν στην σκηνή και μετά θα παραμελούσαν τα έργα που έκαναν αυτοί οι ίδιοι; Μήπως γιατί οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας μας είναι κάφροι και δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή έξω από την πόρτα τους. Ενδεχομένως, για τον πολιτισμό το λέω, άλλος έχει το όνομα και άλλος την χάρη. Και σας το λέω ξεκάθαρα μιας και λίγο πολύ οι περισσότεροι κάνουν τις βόλτες τους πλέον στο εξωτερικό και βλέπουν, είμαστε για κλάματα, δυστυχώς.
