16 Μαΐου του 64 σαν σήμερα πριν 57 χρόνια δημιουργείτε από συγχώνευση ομάδων της Λάρισας η ΑΕΛ μας η ομάδα όνειρο…
Τετάρτη απόγευμα κάποτε το 87 η το 88 η αγορά της Λάρισας είναι ανοικτή και με τρελή κίνηση σε δρόμους και μαγαζιά. Δεν υπήρχε Χαρδαλιάς τότε να την κλείνει αλλά υπήρχε ο Εμπορικός Σύλλογος που χωρίς δεύτερη σκέψη έκλεινε την Λάρισα γιατί απλά έπαιζε η ΑΕΛ μας στα Ευρωπαϊκά Σαλόνια του ποδοσφαίρου. Όλη η τροχαία ήταν στους δρόμους του Αλκαζάρ για να ρυθμίσει το ατελείωτο μποτιλιάρισμα χαρούμενων οδηγών που πάρκαραν μέχρι το ποτάμι αδιαμαρτύρητα. Ακόμα και το σφύριγμα του τροχονόμου ήταν τραγούδι νίκης της ΑΕΛ.
Έκλειναν τα πάντα, τα αφεντικά δεν αρνούνται άδεια σε κανέναν αφού και το αφεντικό μας ήθελε να πάει στο Αλκαζάρ να δει τον Μητσιμπόνα να μπαίνει πρώτος στο γήπεδο σαν Θεσσαλικό άτι περήφανος και αποφασισμένος για μόνο Νίκη και γκολ. Αξέχαστη στιγμή κάθε Κυριακή και Τετάρτη αφού είχαμε 2 ώρες ήδη στην τσιμεντένια κερκίδα με το μαξιλαράκι φιλεζόλ. Ναι πηγαίναμε 2 ώρες πριν στο γήπεδο αφού τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί και 18.000 Λαρισαίοι μόνο Λαρισαίοι ήταν στο γήπεδο Αλκαζάρ με τις καρδιές να κτυπούν δυνατά στο άκουσμα του ύμνου της ΑΕΛ.
Ο Γκαλίτσιος ο Βαλαώρας ο Βουτυρίτσας ο Ζιώγας ο Ανδρεούδης ο Καραπιάλης ο Κολομητρούσης ήταν δικά μας παιδιά από τα γύρω χωριά. Ο Παραφέστας από τη Φαλάνη έπαιρνε το 5 το αστικό και έκανε όλη τη διαδρομή πάνω στη γραμμή του πλαγίου μέχρι την αντίπαλη άμυνα έκανε την φαρμακερή σέντρα μισό γκολ. Η ΑΕΛ έμπαινε στο Αλκαζάρ για την νίκη και μόνο Νίκη. Με οπαδό και αφεντικό έναν Λαρισαίο τον αείμνηστο Καντώνια η τον Σαμαρά η ΑΕΛ ήταν όλη μια πόλη. Η μοναδική πόλη που δεν είχε ούτε έχει γραφείο ξένος Σύλλογος οπαδών άλλης ομάδας, ούτε καν ο Ολυμπιακός ούτε ο Παναθηναϊκός. Κανείς δεν τολμούσε στη Λάρισα. Στις σπάνιες ήττες ένα αυθόρμητο λαϊκό δικαστήριο στήνονταν έξω από τα αποδυτήρια και ακόμα και η Αστυνομία ήταν Λαρισαίοι που δεν ανησυχούσαν νια επεισόδια. Όταν ρώτησα τον Γιάτσεχ Γκμόχ αν θα νικήσουμε τον Μακεδονικό μου απάντησε αν δεν παίζουν όπως ξέρουν θα μπω μέσα και θα ρίξω μπουνιές…. ΑΕΛ-Μακεδονικός 5-1.
Σε αγώνα πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό ένας αναπληρωματικός ρωτάει τον Αλέφαντο… Κόουτς να μπω να βοηθήσω να κερδίσουμε; Τι να μπεις ρε ούτε τη σέντρα δεν περάσαμε τι να μπεις κάτσε κάτω ρε. Μεγάλες Ιταλικές Αγγλικές ομάδες και η Ρωσική αρκούδα γονάτισαν μέσα στο Αλκαζάρ και πρόσφεραν ανθοδέσμες πολλές. Φοβόταν και φέρναν δώρα. Ταλέντα του Θεσσαλικού κάμπου από το Δαμάσι σκοτώθηκαν πηγαίνοντας να παίξουν στην Εθνική Ελλάδος. ΚΟΥΚΟΛΙΤΣΙΟΣ ΜΟΥΣΙΑΡΗΣ αθάνατοι. Και πολλοί Λαρισαίοι έχασαν την ζωή τους ταξιδεύοντας νια την αγάπη την ΑΕΛ. Ο αείμνηστος Μπλιώνας σκοτώθηκε δίπλα μου από φονική Φωτοβολίδα ευθείας βολής από οπαδό χούλιγκαν του ΠΑΟΚ. Κάποιοι όμως δεν ξέρουν καλά αυτή την ιστορία αυτόν τον λαό της Λάρισας της ΑΕΛ. Κάποιοι νόμισαν ότι είναι μια ομάδα όπως οι άλλες όπως η Ξάνθη που δεν έχει ούτε 100 φιλάθλους.
Όχι κύριοι εδω είναι ΑΕΛ είναι Λάρισα είναι Τύρναβος είναι Φάρσαλα Αγιά και Ελλασώνα είναι η ομάδα που παίζουν τα δικά μας παιδιά. Ο Ανδρέας Ζέρμας με καταγωγή από το Δαμάσι, αποτέλεσε μέλος της ΑΕΛ την τριετία 1990-93. Σκοτώθηκε σε τροχαίο στις 6/10/1996, σε ηλικία 25 ετών στην Ε.Ο. Ελασσόνας-Τυρνάβου, καθώς επέστρεφε από αγώνα του Δαμασιακού, ομάδα της γενέτειράς του στην οποία αγωνιζόταν την περίοδο εκείνη. Γιατί να ελπίζουμε από έναν που δεν ξέρει τι είναι ΑΕΛ να παίξει μπάλα. Δεν είναι Παραφέστας να πάρει το 5. Δεν είναι Μητσιμπόνας να σκοτωθεί στη Γιάννουλη γιατί πήγαινε να παίξει στο Τύρναβο. Δεν είναι Πλίτσης να κατεβάσει τα ρολά μέσα στην Σερβέτ το 84.. Ο Γιώργος και οι άλλοι ήταν και είναι ακόμα Λαρισαίοι. Ήταν όμως και ο Κμιέτσικ, ο Ανταμτσικ, ο Μετίν που καθόλου τυχαία έγιναν Λαρισαίοι και τους αγάπησαν και οι πέτρες…Καθόλου τυχαία όλα αυτά…
Όταν και αν η ΑΕΛ γυρίσει σε Λαρισαίους τότε και μόνο τότε θα γίνει ξανά η αιτία να κλείσει η αγορά την Τετάρτη και όχι από covid…
Του Δημήτρη Γεωργάκη
