Αχάραγα κάθε μέρα η καθιερωμένη βόλτα με το τετράποδο μέλος της οικογένειας για την βόλτα του.
Γύρω στις 5 π.μ με τα μπροστινά του πόδια με σκουντά για να με θυμίσει την υποχρέωση που έχω απέναντι του. Σακκουλίτσες στο χέρι ,με το παλτουδάκι του ζαλωμένος με το σαμαράκι του και ξεκινάμε τον περίπατο.
Παρέα μας η απόλυτη ησυχία, το αχνό φως των στύλων με το φως του φεγγαριού και των άστρων βοηθούν την βόλτα μας και την κάνουν πιο ρομαντική.
Ψυχή δεν κυκλοφορεί και την ησυχία την διακόπτει το γαύγισμα των υπόλοιπων τετράποδων που αντιλαμβάνονται την παρουσία του δικού μου. Κάποια αδέσποτα μεγαλόσωμα αλλά άκακα κοιμούνται στις εσοχές των σπιτιών για να φυλαχθούν από την πρωινή ψύχρα.
Εμείς ως ιδιαίτερα κοινωνικοί ,εάν και γίγαντες στο μέγεθος οι άλλοι, επιδιώκουμε μια περισσότερο στενή κοινωνική συναναστροφή.
Μου θυμίζει ελληνικές ταινίες που όταν οι μεγαλόσωμοι νταήδες της εποχής σηκώνονται και δείχνουν την σωματική υπεροχή τους ο αντίπαλος που υπολείπεται σε σωματικά προσόντα κάνει τουμπεκί…
Το ίδιο αλλά σε τετράποδη version. Αφού, ως αστικά λεωφορεία, κάνουμε άπειρες στάσεις για την ανάγκη μας, με αναζήτηση του σωστού χωροταξικά μέρους τελικά παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.
Που και που ανάμεσα από τις μισάνοιχτες γρίλιες των παντζουριών κάνουν δειλά την εμφάνιση χριστουγεννιάτικα φωτάκια που αναβοσβήνουν.
Οι άνθρωποι σιγά σιγά αφήνουν την θαλπωρή του κρεβατιού και ετοιμάζονται για την δουλειά.
Καλή εβδομάδα με υγεία και χαμόγελο.
