Ασφυκτική είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται από τη λειψυδρία σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, με την Κορινθία και την Αττική να βρίσκονται στο επίκεντρο της κρίσης. Στην Κορινθία τα σημάδια της ξηρασίας είναι πλέον δραματικά, καθώς 6 στα 10 κτήματα παρουσιάζουν εικόνα εγκατάλειψης, με ξεραμένα δέντρα και χωράφια που έχουν μετατραπεί σε εστίες ξερόχορτων και ασθενειών.
Πλάνα από την περιοχή δείχνουν το μέγεθος της καταστροφής: δίπλα σε ένα χωράφι που ένας επίμονος καλλιεργητής προσπαθεί ακόμη να διασώσει, στέκονται εγκαταλελειμμένα κτήματα, εντελώς ξερά. Τα χωράφια αυτά, αφημένα στη μοίρα τους λόγω της αδυναμίας νέων ανθρώπων να συνεχίσουν την καλλιέργεια, μετατρέπονται σε εστίες μετάδοσης ασθενειών στα όμορα καλλιεργημένα κτήματα.
Σύμφωνα με στοιχεία, για την κάλυψη των αρδευτικών αναγκών κάθε στρέμματος απαιτούνται περίπου 70 έως 100 κιλά νερού, ποσότητα που σε πολλές περιπτώσεις αναγκάζονται να μεταφέρουν οι παραγωγοί από άλλες περιοχές. Παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες, το φετινό καλοκαίρι προμηνύεται εξαιρετικά δύσκολο, καθώς η ποσότητα βροχής που απαιτείται για να καλυφθούν οι ανάγκες (600 χιλιοστά) απέχει πολύ από την πραγματικότητα: έπεσαν μόλις 200 χιλιοστά.
Τα προβλήματα αναμένεται να οξυνθούν ακόμα περισσότερο λόγω της αυξημένης επισκεψιμότητας στις παραλιακές περιοχές της Κορινθίας το καλοκαίρι, με την τουριστική δραστηριότητα να ασκεί επιπλέον πίεση στους ήδη λιγοστούς υδάτινους πόρους.
Τα στοιχεία είναι αμείλικτα: από 70.000 στρέμματα καλλιεργήσιμης γης στην Κορινθία το 2020, σήμερα καλλιεργούνται μόλις 25.000 στρέμματα. Πρόκειται για μία εντυπωσιακή συρρίκνωση που αποτυπώνει το μέγεθος της εγκατάλειψης και της αδυναμίας συνέχισης της παραγωγής. Το φυσικό περιβάλλον επιβεβαιώνει το καμπανάκι: ποτάμια που κάποτε τροφοδοτούσαν ζωτικές ανάγκες έχουν πλέον ξεραθεί εντελώς.
Την ίδια ώρα, η Αττική δεν μένει ανεπηρέαστη. Οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, τονίζοντας πως η Αθήνα σύντομα θα αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα υδροδότησης.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, απαιτούνται άμεσες και δραστικές παρεμβάσεις τόσο στην αναβάθμιση των αρδευτικών υποδομών όσο και στη διαχείριση των διαθέσιμων υδάτων, με ταυτόχρονη ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής. Διαφορετικά, οι κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις για τον αγροτικό κόσμο και όχι μόνο, θα είναι τεράστιες.
